Jedna z najpopularniejszych pieśni Moniuszki z Drugiego śpiewnika domowego opublikowanego w Wilnie w 1845-1846, stanowiąca piątą część ułożonego w cykl utworów pod tytułem Piosenki sielskie. Tekst utworu (Po nocnej rosie…) kompozytor zaczerpnął z kantaty Rok w pieśni poety romantycznego Władysława Syrokomli (pod tym pseudonimem ukrywał się Ludwik Kondratowicz), któremu tę pieśń Moniuszko zadedykował.
Po nocnej rosie
Płyń, dźwięczny głosie,
Niech się twe echo rozszerzy,
Gdzie nasza chatka,
Gdzie stara matka
Krząta się koło wieczerzy.
Jutro dzień święta;
Niwa nie zżęta,
Niechaj przez jutro dojrzewa,
Niech wiatr swawolny,
Niech konik polny,
Niechaj skowronek tu śpiewa.
Niech wiatr swawolny,
Niech konik polny,
Niechaj skowronek tu śpiewa.
Już blisko, blisko
Chatnie ognisko
Znużone serce weseli;
Tam pracowita
matka się pyta:
"Wieleście w polu nażęli?"
Matko! Jam młoda,
Rąk moich szkoda,
Szkoda na skwarze oblicza!
Źle szła robota,
Przeszkadza słota
I moja dumka dziewicza.
Źle szła robota,
Przeszkadza słota
I moja dumka dziewicza.
sł. Władysław Syrokomla